Tijdens de voorgeschiedenis van het paardrijden, werden er geen bitten geïntroduceerd tot de Bronstijd. Voordat, tijdens en sinds is bitloos rijden in grote mate beoefend. Gedurende duizenden jaren vertrouwden de bedoeïenen hun hele leven op een bitloze optoming. Door de ontdekking van olie in het Midden-Oosten verdween de bitloze ‘horsemanship’ in een van zijn ‘thuislanden’. Gelukkig was inmiddels de kunst van bitloos rijden verspreid naar middeleeuws Spanje. Van daaruit, in de 16e eeuw, werden paarden opnieuw in Amerika bitloos geïntroduceerd, hoewel in de 17e eeuw de Conquistadors gebruik maakte van het bit. Ironisch genoeg verwijzen we nu naar de Oost-Arabische geschiedenis van bitloos rijden als ‘Western’ horsemanship. Na wetenschappelijke toetsing en de erkenning van zijn fundamentele gebreken, hebben recreatieve ruiters wereldwijd gekozen om steeds meer bitloos te gaan rijden.
De bovenstaande korte geschiedenis van het paardrijden doet ons eraan herinneren dat bitloos rijden niet nieuw is en het concept niet als revolutionair of bijzonder verrassend moet worden beschouwd, zelfs als we in aanmerking komen voor de extreme paardensport (race) van vandaag. De bedoeïenen reden namelijk tijdens de race al zonder bit.
Bitloos rijden is slechts een omkering naar een eenvoudiger, veiliger en effectievere methode van ruiter / paardcommunicatie. Het verrassende is dat in zo’n 5000 jaar rijden met gebruik van bit zo weinig wordt gecommuniceerd over de (eventuele) negatieve bijwerkingen van het bit (zoals de ademhaling die in de galop wordt beïnvloed door het bit).
Sinds het begin van het millennium hebben recreatieve ruiters aangetoond dat een paard in 1 dag kan worden omgezet van bit naar bitloos. Behalve dat rijden met bit nog steeds grotendeels verplicht is tijdens officiële wedstrijden, is het proces van overgang naar bitloos rijden eenvoudig, snel en eindeloos beloond voor zowel paard als ruiter.
bron: dr. Robert Cook